باز هم روزگار
کمر همت
بسته تا
من از پا
در آرد
چه خوش باور
منی که
_نیم من_ نیستم
چه باورها
سراغم می گرفت
دست رد به سینه ی
زندگی کوبیدم
هزاران بار
اما چه سود؟
از سرم دست بی نوازش
برنمی آرد
تمام دردم
در کلمه ای خلاصه ست
اما گفتنش چه سود
روزگار دردم
بی درمان می داند

shamim

احساسم
تنهايي ست
وقتي
هزاران چشم
مرا مي پايند
درددل ها
چه خوش باور
مي گويم
از براي گوشي
که نمي شنود
آه اي شب
ببار لختي
براي دل ها
خسته تر از آنم
که عاشق پيشه ها
از سر هر کوچه
گلي آورند
مرا از باغچه ي
دلتنگي هايت
سهمي هست؟
گلي از گل هاي
عشق تو را
سهمي از من
هست؟؟

shamim

چه بي درمان دردي

_عشق_

بي سختي

اسيري...

بي راحت

خوشحال...

شب باشد

يا روز

چه فرق؟

فکرها

مي چرخد

در سر

مرگ آسايش

مي رسد

ولي مرگ تو

چه دور آرزويي ست

تدريجي

چه تلخ مرگي

shamim

چاره اي نيست انگار
فاصله افتاده
تو يه جاي دنيا
من يه جاي ديگه
چاره اي نيست اي يار
عشقمان بي هوده
تو يه جا مي سوزي
من يه جاي ديگه
چاره مان چيست يا رب؟
اگر اين عشق پوچ است،
پس چرا هم دل من
هم دل او گير است؟

shamim

بس است دیگر نمی خواهم* بلای جان من باشی
نمی خواهم که با حرفات* صدای قلب من باشی
بس است دیگر نمی خواهم *که تو اندر دلم باشی
در این شبهای بی پایان*تو در خواب دلم باشی
بس است دیگر نمی خواهم*که با حرفات خام باشم

shamim

آرام بگیر ای نازنین
سهم منو تو خاطره س
در این شبای بی کسی
سهم من و تو فاصله س
آروم بگیر ای نازنین
دلتنگیه سهم دلا
در این شبای بی نفس
سهم منو تو خاطره س

shamim

مادرم یک احساس
یک تن پر مِهر است
یک صدای آشنا
مثل لالایی ِ خواب
مادرم کیست خدا
یک فرشته یک نور
شایدم یک احساس
از جنس قلب و نور
قلب او چیست خدا
جز یه احساس ناب
که همه از مال ماست
مال ما فرزندها
 

shamim